Ik overleefde mezelf...

  1. mwaf
    mwaf
    Hallo,

    Het is niet gemakkelijk om dit onderwerp te starten. Ik wil deze groep en deze discussie beginnen omdat ik graag met anderen wil delen hoe je verder gaat na een mislukte suicidepoging. Boosheid, woede, opluchting, verdriet, wanhoop... Slechts een paar emoties die je voelt als je leven toch verder gaat. Hoe ga je daar mee om? Met wie kun je er over praten? Kun je er wel over praten? Mág je er wel over praten?

    Ik heb meerdere keren een poging ondernomen om te stoppen met leven. Bij de eerste poging was ik nog erg jong; de meest recente poging was slechts 2 maanden geleden. Men zegt dat als je echt dood wilt, het ook wel lukt. Wellicht is dat zo. Misschien ook niet. Ik ben er in elk geval nog steeds. Mijn probleem is eigenlijk niet zo zeer dat ik dood wil, als wel dat ik niet wil leven, niet mezelf wil zijn. Hield het maar gewoon op.

    Zoek je morele steun en wil je met andere ervaringsdeskundigen delen wat je voelt, dan kun je hier je verhaal kwijt.

    Groetjes,
    Mirke
  2. katia2
    katia2
    Hallo ,ben hier nieuw, heb ook 2x een poging tot zelfmoord ondernomen,en het inderdaad dat je daarna een gevoel hebt van...ook dat kan ik niet!!! En ik denk er nog vaak aan !!! Men neuroloog zei me dat zeker niet te doen omdat men dochter nog zo jong is...men jongens zijn al 24 en 16..maar men dochter is er 11. Of zou het door al die medicatie zijn dat je je soms nog depresiever gaat voelen? Men neuroloog zegt dat ik een bipolaire stoornis heb,ik heb dus ups en downs...ik vind persoonlijk dat ik meer downs heb...Maar zelf vind ik het vreselijk ,ik zou willen lachen en leuk zijn...niet altijd faken!!! Soms denk ik dat men gezicht gaat breken!!! Ik heb nog een vraagje ,heb jij ook soms van die krampen in je kaken? En die druk in je hoofd....die is er bij mij constant... en ook van die zweetaanvallen krijgen...vreselijk!!! dat gaat meestal wel gepaard met angst maar soms ook zonder!! Zo er is nog zoveel ...maar ga het hier bij laten!!!
    Groetjes Katia
  3. Linda1981
    Zelf heb ik ook verschillende zelfmoord pogingen gedaan, gelukkig kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik het niet gedaan heb. Me leven is nog verre van leuk en plezierig maar ben wel blij dat ik er nog ben.
    Ik heb veel moeten doorstaan om te moeten komen waar ik nu ben, heb adhd met borderline trekken en Ptss.
    Ptss heb ik gekregen door me verleden als slachtoffer van een loverboy.
    Nu geef ik zelf voorlichtingen en help ik jongeren om uit het web van een loverboy te komen. Dit geeft mij voldoening en weer wat zin in het leven. Dit kan ik ook iedereen aanraadde. Kijk of er een stichting of organisatie is die bij jou problematiek aanvult en kijk of je daar in wat kan doen. Het leven redden van ander door je eigen probleem geeft weer een beetje trots en zelfrespect.
  4. Airien
    Airien
    Zeven weken geleden heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering een overdosis aan medicatie genomen. Bijwerkingen van zowel pijnmedicatie als antidepressiva zijn hoofdschuldig. Ik heb me vrijwillig laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Vastgesteld is dat ik niet lijd aan een psychiatrische stoornis maar dat door fysieke problemen en chronische pijn plus bijwerkinen van een batterij aan medicatie er psychische problemen zijn ontstaan. Mijn hele bestaan staat op losse schroeven.
  5. boomertje88
    boomertje88
    Ik heb al meerdere zm pogingen gedaan. Soms ben ik kwaad dat het niet is gelukt. Aan de andere kant weet ik dat ik mijn familie er pijn mee zou doen.Ik ben een beetje raar in mijn hoofd en loop al 10 jaar bij psychiaters maar ik denk er nog elke dag aan. De laatste keer had ik ook een overdosis genomen van medicijnen waar ik allergisch voor ben en had geautomutileerd. Toen heb ik 2 dagen op een gesloten afdeling vast gelegen aan mijn bed. Nu voel ik mezelf nog schuldiger. Lang leven de psychiaters die altijd zeggen dat ik nog makkelijk een behandeling kan doen, omdat ik nog een heel leven voor me heb. Het liefst zoek ik nu alles op over euthanasie en laat dat lezen aan mijn doktoren en vraag of ze willen helpen. Dat recht heb je nl als je aan bepaalde voorwaarden voldoet. Ik ben pas 22 maar een leven vol medicatie en opnames zijn niet mijn favoriete bezigheid. Ik zal nooit op mezelf kunnen wonen,kunnen werken, of een studie doen. Opgesloten zitten noemen ze een oplossing voor mij.
  6. Vlindertje90
    Vlindertje90
    Ik ben net nieuw hier.
    Ik heb zelf behoorlijk wat pogingen gedaan, Allemaal impulsief. dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik het zo vaak overleef.
    Ben er nu naar mijn hulpverleners heel open over. Ik heb uitgelegd dat ik eigenlijk wel wil leven, maar als het slecht gaat ik impulsief een poging doe. soms lopen de emoties zo hoog op dat ik niet eens meer nadenk wat ik doe. Nu heb ik een voorwaardelijke machtiging Ik vind het gewoon (nog) te moeilijk om op die momenten zelf in te zien dat ik wil leven. Ik Vind dit prettig geregeld. Ik ben hard bezig om alles wat beter te laten gaan en het laatste jaar gaat het erg goed. en ben al een jaar niet opgenomen in de psychiatrie( is me nog nooit gelukt sinds mijn eerste opname op mijn 14de) Ik vecht nu voor mijn leven ik ben pas 21 en heb nog toekomstdromen. Ik probeer sterk te zijn en verder te gaan.
  7. DiveraMaria
    DiveraMaria
    Tjeetje goed dat jullie dit forum zijn gestart, ik had een broertje die na verschillende pogingen uiteindelijk niet meer hier is. Zelf vond ik het ook moeilijk om hem onder ogen te komen na een mislukte poging. Voor een buitenstaander heb je ook mixed emotions weet je. Je wilt mensen waar je van houdt niet zien lijden, maar ook niet los laten. Ik zou willen dat jullie jezelf zouden kunnen overstijgen om weer te kunnen genieten van jezelf en de mensen om je heen. Dit wilde ik ook voor mijn broertje, helaas is hij er niet meer. Ik hoop dat jullie iets voor elkaar kunnen betekenen, Respect!
  8. Chris2702
    Chris2702
    Het blijft moeilijk. Zelf heb ik een paar jaar geleden 2x een zelfdodingspoging gedaan en de laatste was bijna gelukt. Toch heb al die jaren de wens om er niet meer te zijn. Zelf zal ik het niet meer kunnen doen en hoop nog steeds op een ongeluk of ernstige ziekte zodat het "goedgekeurd" wordt om dood te gaan. Heb nu een gezin met 3 kinderen hun zal ik het niet kunnen aandoen. Voel me dus gevangen en ga gewoon door met leven....
    dan maar als een leeg omhulseltje. Iedereen zal het op zijn eigen moment of manier doen.
    suc6
  9. mwaf
    mwaf
    Hallo allemaal,

    Toen ik dit onderwerp in 2010 startte, kreeg ik in het begin steeds maar geen reacties. Ik voelde teleurstelling en heb alles diep weggestopt. Nu, anderhalf jaar later, kwam ik mijn eigen bericht tegen en ik zag reacties, dus ben ik ze gaan lezen.
    Ik heb net weer een moeilijke periode van 7 weken achter mijn rug en het is de nekslag voor mijn huwelijk. Ik heb weer heel dicht bij suïcide gezeten, maar we hebben 2 kinderen van 4 en 6 jaar. De aankomende scheiding maakt iets van een tijger in mij wakker. Ik probeer de geboden hulp aan te nemen, maar ik ben zo bang dat het weer voor niets zal zijn. Na 12 jaar therapie en pillen slikken zit ik er nog hetzelfde bij. Ik wil ook niet zozeer dood denk ik, maar zo kan ik niet leven. Er is weinig begrip, heel veel onbegrip.
    Ik weet even niet wat ik nog kan toevoegen. Zo goed en zo kwaad als het gaat wil ik toch zien vooruit te komen. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben om hier je woord kwijt te kunnen.

    Mirke
  10. astridsylvia1971
    astridsylvia1971
    Hallo allemaal

    Ook ik heb het een aantal keren geprobeerd, bij de laatste keer werd ik eindelijk opgenomen in een GGZ-kliniek en sindsdien gaat het alleen maar beter met mij. De laatste poging was eigenlijk mijn redding geweest om uit een ongelukkige relatie te stappen. Heb voor mezelf gekozen en leef nu werkelijk waar relax, bijna zonder angsten, spanning, onzekerheid en rare gedachten. Heb verschillende therapieën gevolgd en dat heeft mij ook enorm geholpen. Ik heb nou eindelijk de regie in handen. Dat was in die relatie wel anders.. Bleef hangen in een leven die ik niet wilde leven. Ik doe de dingen die ik doe o.a Yoga en vrijwilligerswerk en doe geen dingen wat ik niet wil doen. Kan ook makkelijker nee zeggen. Ben erbovenop gekomen zonder medicijnen, alleen door gesprekken is het mij gelukt om zo te worden wie ik werkelijk ben. Heb mezelf gevonden.

    I'm a Happy Woman
  11. Alisha
    Alisha
    Ja een moeiijk onderwerp he ? De meeste mensen begrijpen er niks van. Maar als je meer dan 90 % van alle dagen depressief bent dan kan je echt niet veel meer. Vandaar dat ik ook mijn dagen slijt tot het avond is, dan gaat het ietsje beter. Pogingen ? Ehm, niet echt maar wel meerdere overdosissen met medicijnen. Waren het TS'en ? Ik weet het niet. Ik nam het alleen maar om er even vanaf te zijn. Even zo ziek zijn dat ik even rust heb. Ik wil niet dood. Ik wil leven. Maar ik overleef niet eens. Ik besta.
    En dat is het zwaarste wat er is.

    Alish.
Weergeven resultaten 1 tot 11 van 11