Mijn huwelijk is eenzijdig door mijn man opgezegd.
We hebben 2 kinderen, 7 en 8 jaar.
Hij heeft gekozen voor een ander levenspad, of het de juiste keuze is weet hij niet, dat zal de toekomst moeten uitwijzen.
Een derde is de aanleiding maar niet de oorzaak. Het ging al een tijd niet goed tussen ons. Waar ik boos over ben, is dat hij nooit aan die oorzaak heeft willen werken. Door mijn boosheid ben ik haast niet in staat om met hem te communiceren, die boosheid is vooral op mezelf gericht, maar ondanks marcos-therapie kom ik nog niet bij mijn eigen kracht.
Mijn hele zelfbeeld ligt aan diggelen, ik heb alle klassieke symptomen die bij een scheiding horen. Zie geen enkel positief lichtpunt op dit moment. Ben bang voor de toekomst. Hij geeft aan dat het niet aan mij ligt, mij valt niets te verwijten, het is zijn keuze. Ik heb niets fout gedaan of hem in de weg gelegd, sterker nog, ik heb hem heel veel vrijheid gegeven omdat ik hem anders zou kwijtraken. En nu ben ik hem ondanks dat ook kwijtgeraakt.
Op dit moment hebben we emailcontact omdat het voor mij niet mogelijk is hem in mijn directe omgeving te hebben, ik kan dat niet aan. Maar we zijn samen eigenaar van ons huis, hij heeft het recht om de kinderen te zien, maar wil afspraken maken over contact met de kinderen. dat kan, die zal ik hem niet ontzien, ik heb het zelfs nodig dat hij me daarin af en toe ontlast. Maar ik wil daarvoor niet verkassen naar een bank of bed bij een goede vriend. Hij wil verantwoordelijkheid nemen naar de kinderen toe, en weet ook dat als ik in huis ben dat teveel gevraagd is voor mij. Maar mag ik stellen dat als hij een keuze heeft gemaakt, hij ook verantwoordelijk is om de kinderen te zien zonder dat ik dan moet schuiven?