Beste allemaal ik heb een gevoel dat dit een lang verhaal gaat worden, maar ik wil jullie het zo goed mogelijk uitleggen. want heb er toch wel baat bij om me verhaal ergens kwijt te kunnen. ik ben een jongen van 22 en woon op mij zelf sinds 1,5 jaar.
Ik voel me sinds halverwege december 2009 totaal mezelf niet meer, en heb et gevoel dat ik iedereen een beetje kwijt begin te raken omdat ik tegenwoordig overal nee tegen zeg want heb simpel weg geen zin meer om iets te ondernemen en zie het nut er eigenlijks niet meer van in. Wat voor heen wel heel anders was , school ging goed , veel uitgaan , op vakantie gaan , sporten etc.
Maar heb altijd al wel één echt probleem gehad vanaf mijn 16e is dit gaan spelen , dat ik het constant benauwd heb veel slijm altijd, met snelle harstlag en een beklemmend gevoel op de borstkas ook was ik altijd wel sneller moe dan een ander , handig om te weten is dat ze dachten toen ik net geboren was dat ik taaislijmziekte had! alleen dit bleek later niet zo te zijn. Ik heb hier al een hele geschiedenis bij de huisarts van lopen met steeds weer dezelfde klachten waar ik voor kwam: Bloedonderzoek gehad , hartfilm gemaakt , astma test gehad daar kwam allemaal niks uit . toen heeft de huisarts op een dag tegen me gezegd toen ik daar was omdat mijn klachten tot op de dag van vandaag er nog steeds zijn "Jij bent Medisch helemaal in orde" en daarmee moet ik het maar doen Maar zit er nog wel mee en het is alleen nog maar erger geworden.
Dus begin erg aan mijzelf te twijfelen is er dan toch niets met mij aan de hand heb geprobeerd om er niks van aan te trekken alleen dat helpt gewoon niet , het gaat niet weg het is er altijd en ik word er krankzinnig van.
Maar goed daar kan ik nog mee leren leven alleen nu voel ik me dus psychisch laatste 3 maanden echt niet goed meer! ik ben doodop constant moe , slaap enorm veel , zwarte kringen onder mijn ogen, kan niet helder meer nadenken gevoel is heel onwerkelijk van alles wat ik mee maak, spijbel veel van school word zenuwachtig van alle dingen , word kwaad op zelf ,kom weinig meer naar buiten, huil uit het niks en kan haast niet meer blij zijn en heb de gedachtes dat ik er soms maar beter niet meer kan zijn . Niet dat ik zelfmoord ga plegen of zo want dat kan ik simpel weg gewoon niet. Ik weet dat er oplossingen zijn alleen kan en durf ze niet meer te ondernemen omdat ik me zelf dus zo kut voel.
van mijn psychische klachten weten me ouders niks van af , ik durf het ze ook niet echt te zeggen ben nooit echt open met ze geweest mede omdat mijn moeder zelf depressief is geweest en soms denk ik dat ze het nog wel is maar ja ze krijgt daarvoor medicijnen..mijn 2ling zus heeft PDNOS maar het gaat nu steeds beter met haar waar ik heel blij om ben. en met mijn vader praat ik nooit over zulke dingen omdat ik altijd positief was en zo. en schaam me dood om nu over mijn problemen te vertellen omdat ik weet hoe ze zelf zijn en zich voelen.
Naar de dokter wil ik niet meer want die zegt toch doodleuk er is niks met je aan de hand klaar.
Het liefst zou ik vandaag nog van mn problemen af willen maar dat is makkelijk gezegd dan gedaan, zit behoorlijk in de knup en weet niet meer wat te doen eerlijk gezegd.
bedankt voor het luisteren/lezen in ieder geval alle tips etc zijn welkom!
groetjes Martin