Ik ben al ruim 13 jaar bekent met depressies.
Maar deze keer is hij anders, veel grilliger en duurt langer dan ander depressies.
Het begon eind Januari, kort na een operatie en kreeg daarna post spinale hoofdpijn waardoor ik 4 dagen later weer op de OK kwam voor een bloedpatch.
Enkele dagen later voelde ik de depressie opkomen, op het moment dat ik onder de douche stond en er hechtingen geknapt waren.
Nog een tijdje aan gemoddert en toen maar weer naar de psych.
Ben op zijn advies van medicatie gaan switchen,van citalopram, die ik al jaren geslikt naar tryptizol.
Ben daarvoor ook al eens geswicht naar efexor, maar dat ging helemaal niet goed!
Ben begonnen 4 weken geleden met 50 mg tryptizol, moest een week daarna overgaan naar 100 mg, maar omdat de bijwerkingen best heftig waren heb ik daar een week mee gewacht.
Dus na 2 weken over gegaan na 100 mg, 2 dagen later bloed laten prikken waaruit bleek dat ik nog veels te laag zat, 25 om 33 .
Opname is de afgelopen weken al een aantal keer ter spraken gekomen, maar daar wil ik eigenlijk niet aan....zie mezelf niet dag in dag uit tussen allemaal van die psychische gevallen zitten, mijn idee daarvan is dat ik daar nog depressiever van word.
Ik heb ook moeite de touwtjes uit handen te geven.
Sinds gister ben ik op de 150 mg over gegaan op advies van mijn psych.
Maar allemachtig....wat voel ik me vreselijk momenteel.
Het lijkt wel alsof deze medicijnen me slechter maken ipv beter, maar volgens de psych moe tik geduld hebben totdat de juiste spiegel is behaald en dan kan je pas zeggen of de medicijnen wel of niet aanslaan.
Dit duurt steeds weken......en ik weet niet of ik het op deze manier nog weken volhoud dit grillige verloop.
Heb al een paar keer een woede uitbarsting gehad....iets wat ik nooit eerder heb ervaren.
Mijn hond die me vreselijk dierbaar is , is daar al een keer de dupe van geworden.
Heb haar heel erg geslagen.....ik, die zo'n beetje de grootste dierenvriend is die je maar bedenken kunt.
Heb al met geweld kleding vernield omdat het niet snel genoeg van de kleerhanger wilde.....ben er als een woeste aan het trekken en rukken geweest....kleerhanger in tweeen en kledingstuk kapot.
Eergister was mijn toetsenbord aan de beurt omdat de pc vast liep.
Zo ken ik mezelf helemaal niet en mijn man ook niet.
Herkent iemand van jullie dit beeld als je tijdens een depressie een medicijn switch moet maken???
Vorige week ging het echt goed met me, dacht echt dat ik er wel door was en was zoo blij!!!
Heb weer twee keer op mijn paard gereden zelfs na een half jaar.
En steeds weer zeg ik, als ik een brief zou moeten onder tekenen waarin staat dat ik dit jaar nog iedere maand een operatie moet ondergaan maar dan depressie vrij zal zijn, dan twijfel ik geen seconde en teken meteen!
Ik weet gewoon niet meer waar ik sta.....en komen er weer een of een paar dagen dat het misschien beter gaat durf ik er niet meer op te vertrouwen.
Ik had tot nog toe de ervaring dat mijn depressies altijd wel zo'n beetje hetzelfde verloop hadden, maar daar kan ik deze dus niet onder scharen en dat maakt me zo bang.
Een heel verhaal, maar moest het kwijt en hoop dat mensen me hierin gerust kunnen stellen die hier wat in herkennen.
Bedankt alvast!
Groetjes Diane