hallo,
ik heb me net lid gemaakt van dit forum, omdat wij eigenlijk met de handen in het haar zitten...
Onze zoon heeft 2 jaar geleden een gesprongen appendix gehad, hij was toen pas drie jaar. De diagnose werd heel laat gesteld, ook op de echo zag men niets, pas met een scan en door de resultaten van de bloedafname, werd de diagnose gesteld. Alles ging toen heel vlug, eigenlijk hadden ze hem willen door voeren naar Gent, maar daar was geen tijd meer voor. Hij begon al in coma te vallen, zijn leven heeft echt aan een zijden draadje gehangen. Hij had al een zeer ernstige buikvliesontsteking, alle organen werden een uur gespoeld, Ze hebben hem meer dan 24u in coma gehouden. De chirurg heeft alles gedaan wat hij kon, dankzij hem leeft onze zoon nog. Hij had nog nooit zo'n buik gezien, zelfs niet bij een volwassenen, zij hij achteraf. Na een week ontstond er een abces en werd hij terug geopereerd, toen ging de herstelling wat beter. Maar toen we thuis waren, kwam er terug na een aantal weken wat etter uit de wond. Gelukkig hebben ze dit kunnen verhelpen met de wond wat open te prikken. Het is een lang verhaal die ik hier heel kort vertel. Wij hebben als ouders een verschrikkelijke periode meegemaakt, maar onze zoon, die slechts een peuter was heeft het allemaal moeten doorstaan. Nu zijn we twee jaar later en komen er nog altijd gevolgen uit. Zijn tandjes waren aangetast van de morfine, hij heeft nog steeds een hele moeilijke stoelgang, tot vorige zomer had hij hevige buiksteken, maar toen ze van een darmverlenging praatten (doordat ze bij de eerste operatie een stuk dikke darm hebben moeten wegsnijden) zijn we uiteindelijk bij een osteopaat beland. Die helpt ons echt wel en onze zoon heeft echt vertrouwen in hem. Hij heeft nu last van zijn oortjes, er stapelt zich heel wat vocht op achter zijn trommelvlies, waardoor hij minder hoort. Dit zou ook een gevolg zijn van...
Wij beginnen ons echt zorgen te maken over de toekomst, ik ben bang van wat er nog allemaal zal uitkomen. We wisten sowieso dat dit iets ging worden van lange duur, de dokters hebben ons verwittigd dat we problemen kunnen ondervinden tot hij helemaal volgroeid is, maar toch... Onze zoon heeft al zoveel meegemaakt. Ook voor ons is dit ontzettend moeilijk, we kunnen het nog steeds niet loslaten doordat er geen eind aan komt. Mijn vraag is of er mensen zijn met dezelfde ervaringen, of er zijn die misschien een antwoord hebben op mijn vragen, bedenkingen... het zal voor ons misschien een geruststelling zijn