Ziek zijn is vervelend,
het maakt je zo afhankelijk,
van medicijnen of hulp,
je voelt je zo vergankelijk.
Het liefste zou je alles nog kunnen,
maar dat zit er niet in,
het afhankelijk zijn en voelen,
is hiervan het begin.

Die zorg is lief en goed bedoeld,
maar weten zij eigenlijk wel,
hoe jij je “van binnen” voelt?
Je zou wel willen dat het anders kon,
dat je een keerpunt kon maken,
op het moment dat het begon,
maar je leven staat dit niet toe en
dit maakt je opnieuw weer moe.

Moe wel, maar moedeloos niet,
omdat je ondanks je ziekte toch geniet,
van die lieve mensen om je heen,
ook al voel jij je soms
als een blok aan hun been.
Zij weten dat jij er niks aan kan doen,
de kracht is vermindert in jouw lijf,
maar je voelt dat zij weten
dat jij innerlijk “dezelfde” blijft.