Uit de rolstoel
Elf jaar in een rolstoel,
het leven had opeens geen doel.
Lumbaalpunctie ging mis,
dat werd een pijnlijke boel.
Linkerbeen weg en volop incontinent,
iets wat je nooit had gekend.
Van musica naar afhankelijkheid,
Opstandigheid was geen positief beleid.
Er kwam iets op mijn pad,
weg was dat lege gat.
Studie psychologie, een rode draad.
mijn geest lachte, hij was hiermee gebaat.
Van hart naar hoofd,
een nieuwe toekomst was beloofd.
Van hoofd naar hart,
het leven op wielen werd geen smart.
Psychopathologie kwam aan de orde,
mijn geest genoot en leegde vele borden.
Ook de weg naar mezelf ging open,
ik mocht weer hopen.
Ik zag mezelf al lopen.
Geen hulpeloosheid, geen depressies, maar doorzetten,
met negatieve gedachten maakte ik korte metten.
Ooit zou een dag aanbreken,
dat de mensen niet meer op me neer keken.
Aan revalidatie was niet eerder gedacht,
Een arts die me hier naar toe bracht.
Het waren een helse tijden
Janken schreeuwen van vreselijke spierpijnen
mijn spieren moesten leren triomferen,
Het nieuwe leven moest me eerst bezeren.
Maar toch kwam het moment,
dat iedereen wel kent,
Zelfstandig het leven in gaan,
en opnieuw op nieuwe benen staan.
2008 was het zover.
Ik leverde de rolstoelen in.
Dat was een nieuw begin.
Nog leren fietsen, dat in de avonduren.
Vele ogen zaten voor de TV te gluren.
Wiebelend en slingerend over de weg.
Niemand die het zag...
Gelukkig geen val en geen pech.
Conditie opbouwen,
en niet met je ziel onder je arm sjouwen.
Deze tijd is nu voorbij.
Restklachten blijven, dat is het ei.
Daar moet ik mee leren leven,
de dag zo positief mogelijk beleven.
Dankbaar zijn voor elk moment,
dat je leven je geeft en kent.
Vallen en opstaan is een kunst,
opnieuw mogen beginnen,
dat is een gunst.
2012 Marianneke Beurskens