Weergeven resultaten 1 tot 2 van 2

Onderwerp: Lijm.

  1. #1
    Premium + Account
    Lid sinds
    14-11-2009
    Posts
    458
    Dagboek berichten
    12

    Standaard Lijm.

    Ik zit alleen aan de tafel en voor mij ligt een berg met scherven,
    de restanten van wat eens mijn hart was.
    Op de grond om mij heen liggen allemaal lege lijmtubes, herinneringen
    aan eerdere pogingen om de scherven aan elkaar te platten.

    Ik doe elke keer mijn best en ben heel voorzichtig maar ik krijg het niet meer in elkaar,
    het zijn er zoveel en alle stukjes lijken hetzelfde een begin kan ik niet echt vinden.
    De lijm resten verraden eveneens de eerdere mislukte pogingen om de zaak te herstellen,
    maar het lukt eenvouwdig weg niet, misschien ben ik toch nog stukjes kwijt.
    Maar waarom krijg ik het niet meer tot een geheel het is toch mijn hart en ik weet
    hoe origineel eruit zag, voor dat ik het spontaan in jou handen heb gelegd-
    Jij kon er niets aan doen dat je het liet vallen in duizend stukjes,
    ik had je eerder moeten waarschuwen hoe broos en breekbaar het was.

    Het vreemde is ook dat van de stukjes geen schittering meer uitgaat geen glans,
    daar waar het in jou handen straalde en licht gaf.
    Nu blijft elke reflectie uit en is het slechts een dof hoopje scherven,
    zelfs zonder scherpe randen.
    Misschien kan ik de scherven maar beter weggooien en een nieuwe kopen,
    een die niet breekt en die ik gewoon kan weggeven zonder dat ik het gevaar loop dat iemand het zomaar laat vallen.

    Gemaakt door
    The Jester


    Deze vond ik op internet.
    Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn.

  2. #2
    Premium ++ Account Luuss0404's Avatar
    Lid sinds
    13-05-2009
    Locatie
    Groningen
    Posts
    5.659

    Standaard Re: Lijm.

    Sprekend gedicht
    Deed me beetje denken aan dat liedje van de poema's - mijn houten hart
    Gebroken harten hebben herstel tijd nodig, uiteindelijk zullen we allemaal wel weer helen...
    Verlies nooit de moed: soms gaat de deur pas open met de laatste sleutel van de bos