Hey allemaal,
Ik ben hier nieuw sinds vandaag. Was op zoek naar informatie over de bijwerkingen van Sipralexa, hier terechtgekomen en na ff rondsnuffelen geregistreerd.
Ik zal hier ff mijn verhaal doen, ik zit namelijk met veel vragen en misschien vind ik daar hier wel een antwoord op.
Vorige zomer begon ik het voor het eerst echt te merken: paniekaanvallen. Waarschijnlijk was het al langer bezig maar tot dan viel het mij niet echt op. Het begon met niet meer uitgaan (geen zin meer), dan kon ik niet meer met veel mensen samen zitten (te druk), ik vertrok me klamme handen en kloppend hart naar vrienden toe. Na een tijdje kon ik zelfs dat niet meer, vriendinnen nodigden mij uit, ik zei ja, maar telkens op de dag zelf voelde ik me angstiger en angstiger worden tot het uur aanbrak om te vertrekken en ik in tranen alsnog per sms afzei. Ik trok me meer en meer terug in een isolement zeg maar, ik zag enkel nog familie en collega's, mijn werk werd mijn uitlaatklep.
Vorig jaar deze tijd maakte ik promotie. Ik was van assistente naar filiaalleider gegaan. Van in het begin waren er probleempjes: ze beloofden me een opleiding die er maar niet kwam, ik moest een heel nieuw team samenstellen en de fouten van mijn voorganger oplossen. De eerste 3 maanden ging alles goed, daarna kreeg ik de ene dag alleen maar lof, prezen ze me de hemel in, de week erna kon ik niks goed doen. Emotioneel had ik het daar heel zwaar mee. Mijn leven bestond op de duur alleen nog maar uit werken, eten en slapen. Ik heb het zo 10 maanden volgehouden.
Begin augustus had ik 2 weken verlof. Ik heb de eerste week bijna alleen geslapen, de tweede week veel gehuild, uiteindelijk tegen het weekend ingestort bij de gedachte dat ik terug moest gaan werken maandag. Ben dan naar mijn huisarts gegaan met de vraag om hulp. Zij heeft mij naar een psycholoog gestuurd. Ik wou geen antidepressiva, ik wou het eerst zonder proberen. Sindsdien zit ik officieel thuis met een depressie.
De eerste 2 sessies heb ik als positief ervaren, de 3de was een stuk moeilijker. De 2de sessie kreeg ik 2 opdrachten mee: eerste was om binnen mijn comfort zone contact op te nemen met iemand om iets te gaan doen. Dat lukte vrij goed, ik ben toen met een vriendin naar de bioscoop gegaan. Tweede was op sollitatiegesprek gaan (ik had de week antwoord gehad op een vacature waar ik 2 maanden ervoor gesolliciteerd had). Daar knelde het schoentje: ik heb op de mail niet geantwoord en toen ze me opbelden heb ik gezegd dat het niet meer hoefde. Ik voelde me er niet klaar voor. Ik was vooral bang voor het geval ik juist wél zou aangenomen worden, wat als ik de verwachtingen niet zou kunnen inlossen? Of wat als ze meer zien in mij dan ik op die moment kan doen? Op mijn cv staan alleen maar positieve zaken eigenlijk. Nooit zonder werk gezeten, meermaals lange tijd op 1 plek, op 2 jobs binnen bepaalde tijd promotie... Ik weet ergens wel dat ik het allemaal kan, ik voel me alleen zo niet (don't know if that makes sense???). Ik hoef al die stress niet meer, die verantwoordelijkheid en constant mezelf de vraag moeten stellen doe ik het wel goed genoeg???
Toen ik uiteindelijk naar mijn 3de sessie moest voelde ik me zo schuldig naar mijn psycholoog toe. Ik had echt schrik voor zijn reactie over die sollicitatie, had het gevoel dat ik zijn tijd aan het verpillen was.
Die dag ging het over downers, eigenlijk dus dat ik om het zo te zeggen overal een negatieve toets aan geef om het maar niet te hoeven doen omdat ik bang ben voor de verandering die het teweeg zou brengen. Ik ben die avond helemaal in de war buiten gegaan.
De dag erna ben ik naar de huisarts gegaan om te vragen om me toch maar iets voor te schrijven. Ik heb Sipralexa gekregen waar ik nu mijn 4de dag mee bezig ben. Ik heb hoofdpijn, spierpijn, brandende ogen, trillende handen en benen, moe en moeite met inslapen, geen eetlust, voel me verward en vergeet snel. De eerste 2 dagen kon ik me zelfs niet meer herinneren of ik wel gegeten had . Ik moet nu een alarm zetten om me eraan te laten denken dat ik moet eten. Ik hoop dat dit snel betert, voel me echt ff een wrak nu.
Binnen anderhalve week heb ik mijn volgende sessie en heb er nu alweer keihard zenuwen voor. Ik vraag me af of dat normaal is
Sorry voor de lange uitleg trouwens, maar ergens voelt het goed om het allemaal eens van me af te schrijven...