In 2008 ben ik wegens depressieve klachten bij de huisarts terecht gekomen. Ik zal een lang verhaal kort maken, via een spv, sociaal psychiatrisch verpleegkundige, ben ik aan de medicijnen gegaan. Uiteraard in overleg met de huisarts!
Ik heb toen fevarin, oxazepam geslikt icm zolpidem, een slaapmiddel.
Vorig jaarof eigenlijk begin 2012 was ik helemaal afgebouwd met de medicijnen.
wegens een scheiding die allerlei vervelende dingen te weeg heeft gebracht, en nog, voel ik me steeds verder afglijden. Ik heb op tijd aan de bel getrokken bij de huisarts. Zij heeft me direct oxazepam gegeven omdat we uit alle macht wilden proberen te voorkomen dat ik weer diep in die put zou donderen.
Ze heeft me ook doorverwezen naar een psycholoog, die op haar beurt de huisarts heeft laten weten verder te willen gaan met mij, blijkbaar is zo'n behnadeling nodig.
Nu voel ik mezelf steeds verder afglijden, ik ben vreselijk moe, slaap slecht, sommige dingen intereseren me geen bal meer en ik heb soms gewoon nergens zin in.
Mijn schouders zitten compleet vast, incl mijn nek, en de fysio weet niet meer wat eraan te doen. Ik slik valium en zopiclon om te slapen. Dyclofenac tegen de pijn en oxazepam om rustig te blijven.
Ik vraag me oprecht af nu, hoever ben ik weggezakt? Vlgd week moet ik terug naar die psycholoog en ik voel me echt niet beter dan 2 wkn geleden :-(
Zelf ben ik bang dat ik op de rand sta, maar weet niet meer wat te doen.