Hallo mensen van dit forum,
dit is mijn eerste post...ik heb al wel veel andere topics gelezen met problemen van mensen die heel ernstig klinken. Wat ik zelf heb weet ik eigenlijk niet. dat ik mij al een half jaar zo nu en dan heel slecht voel weet ik wel.
Toen een kennis die ik vrijwel elke dag zag zelfmoord pleegde begon het eigenlijk. ik had sindsdien elke nacht huilbuien, maar dacht dat wel normaal was omdat ik nou eenmaal verdrietig mocht zijn om zijn dood. maar het ging niet over en ook bij andere mensen slapen hielp niet. Niet dat ik het mijn vriendinnen liet merken hoor. Ik kan er niet tegen als mensen mijn verdriet zien. Ik ben meestal het vrolijke meisje en dat wil ik graag zo houden. Ik begon 's nachts ook heel veel na te denkn en te piekeren, ik ben vaak erg bang om mensen van wie ik heel erg houd te verliezen, ook zie ik het nut van het leven niet meer in. Dit heb ik vrij lang voor mezelf kunnen houden maar aan het einde van deze zomer kwam het er allemaal uit. Een hele goede vriend van mij en mij beste vriendin weten nu ongeveer hoe ik mij voel. En hoe ik mij voel? Tja, nutteloos, bijna nooit ergens zin in, ik denk er elke dag wel aan hoe het zou zijn om dood te zijn. Maar echt zelfmoord plegen zou ik denk ik niet kunnen. dat kan ook komen doordat het nu weer even wat beter met me gaat. maar ik heb soms momenten dat ik het echt helemaal gehad heb met alles
Ik drink vrij veel als ik uitga en sinds kort blow en rook ik ook wel eens.Omdat ik me dan rustig en blij voel. Mijn ouders weten dit deels wel en mijn moeder vroeg mij hoe ik zo dom zou kunnen zijn om te gaan roken, ik wist immers toch wat de gevolgen daarvan zijn? Dat de ongezondheid van roken mij niks boeide omdat ik toch geen zin had om oud te worden kon ik haar niet zeggen. ik wil niet dat mensen zich zorgen om mij maken. Ik weet niet eens of het wel nodig is. Misschien heb ik niet eens zulke grote problemen....... dat is tenminste wat ik vind. Zeggen jullie maar wat jullie erover denken.
Ik ben trouwens 16.
liefs aan iedereen die dit leest