Mijn vriend (18) is depressief,
zijn ouders zijn 3 jaar geleden gescheiden.
Voordat zijn ouders gingen scheiden heeft hij 2-3 jaar rondgelopen met het geheim wat zijn vader achter de pc deed. Na 2-3 jaar heeft hij dit aan zijn moeder vertelt en zijn zijn ouders gaan scheiden.
Vader na een jaar al hertrouwd. Vorig jaar heeft hij een periode bij zijn vader gewoond, ong een maand. Sindsdien is het helemaal fout gelopen, hij is door zijn vader de deur uitgezet omdat hij zich niet gedroeg als iemand van bijna 18.
Sindsdien geen contact meer gehad met zijn vader. Begin dit schooljaar is hij depressief geworden, nergens meer zin in. School heeft hij niets van opgestoken en loopt nu een half jaar achter. Onze relatie lijdt er ook onder, doordeweeks kunnen we elkaar niet zien doordat ik druk heb met school en hij 's avonds moet werken. In het weekend zien we elkaar, Doordeweeks spreken we wel af en toe op msn maar, dat loopt vaak fout omdat elkaar fout begrijpen en hij zich afreageert op mij (psycholoog zegt dat hij zich bij mij veilig voelt dus dan naar boven komt).
Hij heeft aangegeven dat hij meer rust wil, ik probeer hem die ook zoveel mogelijk te geven maar vind het heel moeilijk om 5 dagen niets van elkaar te laten horen.
Hij laat ook nauwelijks iets uit zichzelf horen, als we elkaar doordeweeks spreken op msn of telefoon dan komt dat vanuit mijn kant. Doordeweeks zit hij bijna elke dag alleen thuis want heeft bijna geen les op school.
Vooral door de vele teleurstellingen die er steeds gebeuren, begin ik mij ook steeds meer klote te voelen. Hij beloofd dingen maar doet het vervolgens niet, ookheeft hij geen zin meer om dingen samen te doen.
Hij is uiteindelijk op aandringen van mij gaan praten met de huisarts, die heeft hem doorverwezen naar de psycholoog (derdelijns) bij huisarts in het gebouw. die heeft hem doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog. Na veel gedoe met de verzekering kan hij deze maand eindelijk daar naartoe.
In de tussentijd is hij aantal keer naar schoolpsycholoog gegaan. Hij heeft een tijdje homeopatische medicijnen geslikt, maar is daar mee gestopt omdat hij vond dat ze niet hielpen.
Ben echt bang om hem kwijt te raken op de momenten dat het fout loopt. Hij zegt dat hij van me houdt maar toch ben ik er op zulke momenten bang voor.
Heeft iemand misschien tips om hiermee om te gaan en wat ik het beste kan doen?
Heb al aantal dingen voorgesteld aan hem om te doen maar hij wil niets aannemen van mij en kapt het onderwerp dan af.
Ik vind het echt moeilijk om hier mee om te gaan maar wil onze relatie echt niet verbreken want hou ontzettend veel van hem.