Hallo allemaal,
ik ben Linda en ik heb ongeveer al 12 jaar MS. Eigelijk mag ik nog niet klagen hoor, want in principe is het me nog niet aan te zien. Maar me lichaam is wel moe, me koppie is ook wel moe. Ik ben een type die door wilt gaan, ik wil in de maatschappij blijven staan. Ik wil niet in een hoekje of vakje gezet worden van ja jij hebt ms jij kan niet veel meer dus opzij..Ik wil het gevoel blijven behouden dat ik nodig ben in deze maatschappij. Dat de mensen om me heen die van me houden mij dat gevoel geven. Het klinkt misschien egocentrisch maar pff het gaat steeds meer op me drukken. Ik krijg het gevoel dat ik eenzaam word over me heen. En dat is nu net waar ik het bangste voor ben.
Er zijn echt wel mensen om me heen en om me heen geweest die het allerbeste met me voor hadden. In het hele leven ontmoet je mensen en je neemt afscheid van mensen. En met sommige die verdwijnen uit je leven kan je dat heel pijnlijk zijn. Ook die ervaring heb ik.
Ik probeer vrolijk te zijn, ik probeer me steentje mee de draaien, en tot nu toe lukt me dat ook wel. Maar ik word zo moedeloos steeds van die angst... heeft er iemand een tip om nu daar is mee om te gaan???
Dank je wel alvast!