Gisteren doet pijn,
er is zoveel met me gebeurt.
Het wereldje dat ik zo veilig achtte,
viel in scherven uit elkaar.
Maar ik toon me sterk,
ik bijt door,
S'avonds alleen in mijn bed,
zit ik verward voor me uit te staren,
Niet goed kunnen vatten wat er allemaal gaande is.
Ik kan niet huilen want ik duw alle gevoel gewoon van me weg.

Vandaag opnieuw mijn masker opgezet.
Ik ben weer die vrolijke, spontane meid,
maar het masker weegt steeds zwaarder,
Hoelang nog voordat ik door de mand val?
S'avonds alleen in mijn bed, zit ik moe en verslagen voor me uit te staren.
Ik kan niet meer, ik kan gisteren niet langer wegduwen.
En ik huil, want gisteren doet plots zo'n pijn.

Morgen is een nieuwe dag, een nieuwe start.
Vol goede moed, ga ik er weer tegenaan. Maar ook morgen,
sluit ik af, alleen in mijn bed, zwijgend en leeg voor me uit te staren.
En opnieuw huil ik, maar nu stil aan beseffend dat er elke dag een traantje minder zal zijn voor de scherven van
gisteren.....