
Origineel gepost door
Antonetta
Hallo.
Elf weken geleden is mijn galblaas verwijdert middels een kijkoperatie. Na de operatie ging het snel bergafwaarts met mij. Ik zelf dacht aan gallekkage, er was vocht in mijn buik gezien bij een echo maar de behandelende chirurg wilde hier niets van weten. Achteraf bleek dit wel het geval te zijn. Er is een drains en een stand geplaatst middels een ercp, dit was een week na de ingreep. De gal had zijn werk intussen al gedaan, ik werd steeds zieker en kwam op de ic terecht, weer was de arts afwachtend. Op de vraag van de familie of ik naar het UMCG kon worden overgeplaatst, kregen ze het antwoord dat dit niet nodig was. Hij stond in contact met het UMCG. Aan het einde van de tweede week voelde ik dat als er niets gebeurde ik het weekend niet zou overleven. Ik ben zelf gaan vragen of ik overgeplaatst kon worden dit was volgens de zaalarts niet nodig ook in het UMCG konden ze niets voor mij betekenen. Toen smidags mijn familie ook weer aandrong op de overplaatsing was de chirurg het er mee eens.
Op de ic van het UMCG aangekomen ben ik na te zijn onderzocht, gelijk geopereerd.
De gal lekte nog steeds, ik had bloedvergiftiging, mijn hele buik en meerdere organen waren ontstoken en er zaten meerdere abcessen en ik had vocht om en in mijn longen. Het lek is gedicht de buik schoon gespoeld en er zijn drains geplaatst om de gal af te voeren en in een abces. Helaas waren de abcessen niet allemaal aan te prikken dan hadden ze door de lever moeten gaan, dit deden ze liever niet. De twee weken die ik na de operatie nog op de ic heb gelegen zijn vooral zwaar geweest voor mijn familie ze dachten dat ik het niet zou redden. Ik lag een tijdje aan de beademing en werd in slaap gehouden ik weet dus niet veel meer van die eerste tijd.
Na zes zware weken, ik was totaal verzwakt, kon niet zelf lopen en was aan de sondevoeding, mocht ik met hulp van de thuiszorg naar huis.
Dit ging de eerste dag al mis, ik hield niets meer binnen en kreeg koorts, de huisarts heeft mij terug naar het ziekenhuis gestuurd. Nu bleek de galweg ontstoken, na totaal negen weken ziekenhuis mocht ik naar huis.
Ik ben nu bijna twee weken thuis, ik heb nog altijd pijn rechts in de boven buik soms zeurend soms fel en ik voel mij heel moe. Voor de pijn die ik ook in het ziekenhuis al had moet ik naar de internist. Ook heb ik geestelijk een behoorlijke optater gehad.
Als ik weer wat op krachten ben ga ik de arts aanklagen.
Buiten dat de arts niet in mijn mening geïnteresseerd was, was hij vooral heel afwachtend.
Ook had hij op de vraag van mijn familie,wat gal in de buikholte aan kon richten geantwoord,
gal is een lichaam eigenstof het kietelt een beetje. Ik ben er intussen achter dat dit niet waar is, gal is in de buikholte zeer agressief. De chirurg als arts moet dit hebben geweten. Zijn woorden zijn voor mij een leugen tegen mijn familie. Ook had hij op de dag van de overplaatsing moeten zien dat ik bloedvergiftiging had. Hij had in moeten grijpen.
Nu begrijpt u dat ik u mijn verhaal niet voor niets vertel.
Als zo velen dacht ik over de galblaas verwijdering, dat laat ik wel eventjes doen.
Het gevaar van gallekkage had ik niet bij stil gestaan.
Het heeft mij samen met de besluitloosheid van de chirurg bijna het leven gekost.
Ik zal over geen een operatie meer makkelijk denken.
Graag kom ik in contact met mensen die net als ik door fouten van een arts in levensgevaar zijn gebracht. Graag zal ik horen hoe het hun verder is vergaan.
En ik zal graag horen van mensen die ook een gallekkage hebben gehad, hoe lang het geduurd heeft voor de buikpijn weg was, of wat de reden van de pijn was. En hoe lang de erge vermoeidheid geduurd heeft.
GR Antonetta.